Matka Założycielka urodziła się dnia 24 listopada 1894 r. w Mirkowie, parafia Olszowa. Rodzice jej – Józef i Julianna byli wzorowymi katolikami,
posiadali jedenaścioro dzieci. Jeden z braci, Wojciech, był Dyrektorem Gimnazjum Wieluniu. Drugi brat, Antoni, został kapłanem diecezjalnym.
Pracował jako Prefekt Konwiktu Arcybiskupiego w Śremie. 20 października 1939 r. został rozstrzelany przez hitlerowców, oddając życie za ojca rodziny.
W 1913 r. Katarzyna Rzadka wstąpiła do Sióstr Serafitek w Oświęcimiu. Przebywała u nich 20 lat. Będąc siostrą serafitką odczuwała wewnętrzny głos, niemal na każdym kroku słyszała wołanie: „ Idź, zakładaj nowe Zgromadzenie”. Przez kilka lat przeżywała wewnętrzną walkę. Usilnie starała się zagłuszyć w sobie ten głos. Wtedy Pan Bóg nawiedził ją ciężką chorobą serca, nie mogła poruszać się o własnych siłach. Z każdym dniem choroba się wzmagała
i zbliżała się śmierć. Nawet lekarze zwątpili w poprawę jej zdrowia. W obliczu śmierci s. Innocenta złożyła Bogu ślub, że jeśli wyzdrowieje, nie będzie się sprzeciwiać głosowi Bożemu nakazującemu jej założyć nowe Zgromadzenie. Wtedy to wprost cudownie wróciła do zdrowia ku zdziwieniu wszystkich sióstr i lekarzy.
W 1930 r. s. Innocenta udała się do Ks. Prymasa Augusta Hlonda. Po wysłuchaniu zamiaru zakładania przez s. Innocentę nowej wspólnoty zakonnej
Ks. Prymas przyznał, że cel jest piękny i pożyteczny, ale radził się dobrze zastanowić. Odesłał Matkę do swego osobistego spowiednika Ks. Prałata A. Żychlińskiego z poleceniem zastosowania się do jego rad i wskazówek. Ks. Prałat, po rozpatrzeniu sprawy dał pozytywną odpowiedź, udzielił błogosławieństwa i obiecał modlitwę.
Matka Innocenta Katarzyna Rzadka 8 grudnia 1933 r. za zgodą Ks. Kard. Augusta Hlonda opuściła wspólnotę Sióstr Serafitek, aby zainicjować działalność nowego Zgromadzenia o charyzmacie społeczno – charytatywnym, pielęgnującego wrażliwość na ludzkie potrzeby i cierpienia. Zabierając ze sobą figurkę Matki Bożej udała się do Sanktuarium w Piekarach Śląskich, gdzie na całonocnej modlitwie zawierzyła Bogu przyszłą wspólnotę.
Matkę Bożą Niepokalanie Poczętą obrała jako Założycielkę nowego Zgromadzenia, siebie uznając za Jej służebnicę i pomocnicę. Pragnęła,
aby powstająca wspólnota niosła bezinteresowną pomoc potrzebującym i biednym, by wspierała chorych, pozostających często bez opieki i pomocy w swoich domach. Widziała konieczność zaradzenia potrzebom najbiedniejszych rodzin, szczególnie wielodzietnych, w myśl hasła Zgromadzenia:
„Z miłości do Boga, w służbie bliźniemu, nieść pomoc w cierpieniu”
W 1934 r. Matka Założycielka rozpoczęła swą działalność w Poznaniu. Z powodu trudności w tym mieście przeniosła się w 1935 r. do Wielunia. Tutaj siostry spotkały się z życzliwym przyjęciem ze strony Ks. Proboszcza, Prałata Wincentego Przygodzkiego oraz władz świeckich i miejscowej ludności. Dzięki temu mogły rozwinąć swoją działalność. Zajęły się ludźmi chorymi i starszymi w ich domach, otworzyły jadłodajnię dla opuszczonych i biednych w mieście.
W 1936 r. siostry podjęły prace w Grabowie w Ochronce dla pięćdziesięciu biednych dzieci.
W chwili wybuchu II wojny światowej w 1939 r. było jedenaście sióstr. Nie przerwały one swojej działalności; pomagały Polakom i Żydom ściganym przez Gestapo, żołnierzom, więźniom i miejscowej ludności. Potajemnie przygotowywały dzieci do I Komunii Świętej, ukrywały kapłanów poszukiwanych przez Niemców. Podtrzymywały ducha religijnego i narodowego oraz nadzieję na lepszą przyszłość wśród tych, którym niosły pomoc.
Dnia 19 stycznia 1946 r. Biskup częstochowski Ks. Teodor Kubina wydał dekret erekcji Zgromadzenia. W lutym 1946 r. pierwsze siostry rozpoczęły kanoniczny nowicjat w Wieluniu. Matka Innocenta Rzadka prowadziła Zgromadzenie do końca życia, tj. do 4 września 1962 roku. Była duszą wspólnoty, odznaczała się duchem modlitwy, zdania się na Wolę Bożą, umiłowaniem ubóstwa. Swoją dobrocią, łagodnością, szlachetnością i gościnnością promieniowała na otoczenie. Wszystkim okazywała macierzyńskie serce. Miejscowa ludność nazywała ją Matką ubogich i chorych, których otaczała czułą opieką. Swoim życiem
i działaniem Matka Innocenta położyła fundament pod rozwój Zgromadzenia. Od początku formacji wpajała siostrom miłość do Boga, ducha modlitwy, zachęcała do poświęcenia i ofiarnej pracy dla bliźnich w myśl charyzmatu i wytyczonego hasła.
Matka Założycielka podkreślała, że opieka społeczna połączona z opieką nad chorymi, samotnymi i wielodzietnymi rodzinami powinna być prowadzona przez cały czas istnienia Zgromadzenia. Ojciec Święty Jan Paweł II na 70 – lecie Zgromadzenia skierował do nas list, w którym napisał między innymi:
„Pomóżcie współczesnemu człowiekowi zaznawać Miłosiernej Miłości Boga. W duchu oczekiwań Matki Założycielki Innocenty podejmujcie gorliwie
i z oddaniem zadania miłosiernego Samarytanina. Jest to program o fundamentalnym znaczeniu, na którym opiera się cała działalność Zgromadzenia.
Wasza Założycielka, jak zaświadczają jej współcześni, odznaczała się duchem modlitwy, umartwienia, ubóstwa, poświęcenia, gościnności,
a nade wszystko trwałą miłością Boga i bliźniego. Wzorem tej miłości była dla niej Niepokalana, św. Franciszek i św. Antoni Padewski.
Niech przykład Świętych Patronów i charyzmat Matki Założycielki wskazują drogi zdobywania świętości i duchowego wzrostu całej Wspólnoty Sióstr.
Niech Maryja, Niepokalana Matka Bożego Syna, której oddanie się Bogu i poświęcenie się człowiekowi stało się impulsem powołania Wspólnoty Sióstr Antoninek, otacza Swą Macierzyńską Opieką wszystkie siostry i pociąga do Zgromadzenia liczne zastępy dziewcząt, którym bliska będzie wyobraźnia miłosierdzia”.
