Zgromadzenie Sióstr Opieki Społecznej pod wezwaniem św. Antoniego Padewskiego powstało w Poznaniu 8 grudnia 1933 r. Jesienią 1935 r. siostry zjawiły się w Wieluniu.
Mistrzyni nowicjatu poprosiła ją kiedyś, by zajęła się krawiectwem. – Krawieckiego wykształcenia nie miałam, ale się starałam. Szyłam czepki. Teraz oprócz nich szyję również habity. Ostatnio uszyłam kapucyński; zamówienie przyszło z Włoch – mówi s. Daniela, odrywając się na chwilę od kolejnego czepka.
Siostry
O życiu zakonnym myślała od lat dziecinnych. Jak wspomina: – W czasie porannej i wieczornej modlitwy mama mówiła: Święty Antoni, módl się za nami, i ta właśnie modlitwa przyprowadziła mnie do antoninek.
Siostra Franciszka w dzieciństwie również myślała o zakonie. W zgromadzeniu jest już 60 lat. Pracowała w kuchni, była zakrystianką, z racji wykształcenia pracowała jako pielęgniarka w domu pomocy społecznej w Chróścinie-Zamku, gdzie pełniła obowiązki oddziałowej. Po przejściu na emeryturę wróciła do Wielunia i już ponad 20 lat posługuje w klasztornej szwalni. – Przeważnie haftuję, ale szyłam też kołdry. Kiedyś zaproponowano mi zrobienie sztandaru dla pewnej organizacji. Nie wiedziałam, jak to się robi, ale obiecałam, że spróbuję. Praca się spodobała i pojawiły się zamówienia – przyznaje.
– Od małego dziecka myślałam o życiu zakonnym. Innego życia sobie nie wyobrażałam. Jestem szczęśliwa, że jestem tu, gdzie chciałam być. Marzyłam, aby być w zakonie, by zostać pielęgniarką, i to się w moim życiu spełniło – zwierza się, prawie szepcząc.
W przyklasztornym ogródku krząta się s. Wincenta. Trzyma w dłoniach sznurek i kijki. Próbuje grodzić klasztorne poletko. Na widok Niedzieli uśmiecha się życzliwie. – Wiosną trzeba coś w ogródku zrobić. Muszę przygotować grunt, bo chcę posiać m.in. pietruszkę i rzodkiewkę na codzienne potrzeby zakonnej kuchni.
Inną pasją doświadczonej antoninki jest Rodzina Radia Maryja. – Jest nas kilkadziesiąt osób. Pielgrzymujemy po całej Polsce, do różnych sanktuariów maryjnych.
Siostrę Wincentę od dziecka ciągnęło do zakonu. Przykładem była św. Teresa od Dzieciątka Jezus, która do zakonu wstąpiła, gdy miała 15 lat. – Ja do zakonu przyszłam późno, bo w wieku 18 lat – śmieje się i dodaje: – Od tego czasu minęły 54 lata. W swoim życiu pracowałam już jako pielęgniarka, opiekunka domowa, roznosiłam obiady starszym i chorym, pracowałam w polu. Teraz zostało mi Radio Maryja i ogródek do pielenia, tak dla sportu i gimnastyki – zaznacza.
Przedszkole
Siostra Estera, dyrektorka przedszkola, ma obecnie pod swoją opieką 21 pociech. – Kiedyś powiedziałam rodzicom, że chcę mieć duży dom i dużo dzieci oraz dobrego męża – wspomina. Nigdy zapewne nie myślała, że się to ziści w zakonie. Oblubieńcem okazał się Jezus Chrystus, a setki przedszkolnych dzieci w jej osobie znalazły troskliwą matkę.
Siostra bardzo trzeźwo ocenia relacje dzieci z rodzicami. – Uważam, że problemem nie są dzieci, tylko rodzice. Teraz uwyraźniła się jakaś dominacja dziecka nad rodzicem. To jest bardzo widoczne i nie wiem, skąd to się wzięło. Rodzice stają się niewolnikami swoich dzieci – ubolewa.
Okno życia
– 17 września ubiegłego roku w nocy o 4.10 zadzwonił dzwonek. Zeszłam na dół i patrzę: jest niemowlę w oknie. Wzięłam je na ręce, poszłam do s. Basi i mówię: Basiu, mamy dziecko. Nasze okno życia przyjęło już trójkę dzieci. Pierwszym była dziewczynka. Otrzymała imię Antosia – opowiada s. Auxiliana, chyba najbardziej wesoła z antoninek.
Coś dla ciała
Klasztornej kuchni szefuje młoda s. Barbara. Zdaje sobie sprawę, że kuchnia jest ważna, bo zapewnia zdrowie i siłę siostrom, które bardzo ciężko pracują. – Naszą specjalnością są pierogi, które teraz nazywamy ukraińskimi. Wiecie, o jaki rodzaj pierogów chodzi – z serem i z ziemniakami. Aby nakarmić nimi wszystkie osoby w naszym domu, musimy wyrobić 3 kg mąki – informuje.
Chociaż była niedoświadczoną kucharką, zlecono jej zarząd nad kuchnią. W pierwszym miesiącu pracy każdy garnek i patelnia w kuchni były przypalone. – Nic nie wiedziałam, ile porcji, co do czego. W domu, kiedy chciałam coś w kuchni zrobić, zawsze słyszałam od mamy: – Ty się jeszcze w swoim życiu nagotujesz, i wyprorokowała – śmieje się s. Barbara. – W kuchni na stałe pracują trzy siostry, ale starsze siostry przychodzą nam pomóc i czasami krytykują, a nawet często – dodaje znowu ze śmiechem.
Siostra Lidia pomaga w kuchni. W zakonie jest od ponad 50 lat i jak podkreśla z humorem, w zakonie są dwa ważne miejsca – kuchnia i kaplica.
Nadzieja
Siostra Maria Magdalena, przełożona domu generalnego Zgromadzenia Sióstr Opieki Społecznej pw. św. Antoniego w Wieluniu, mówi spokojnie i rzeczowo: – Nasze zgromadzenie starzeje się. W wieluńskim domu generalnym znajdują opiekę siostry, które ze względu na wiek i choroby wróciły z posługi w innych miejscach. Sióstr jest 25 i większość stanowią emerytki. Życzyłabym sobie, żebyśmy na nowo radośnie żyli dla Jezusa. Ale, aby się tak stało, muszą być nowe powołania. Jeśli Pan Jezus nie powoła, nie umocni, nie da łaski, to próżne będą nasze zakonne wysiłki promocyjne.
– Jak mamy zachęcać? My możemy tylko opowiedzieć, na czym polega nasze życie. Najważniejsze w życiu to spełnić wolę Bożą – przekonuje s. Franciszka. – Cały czas się modlę o powołania zakonne. Życie z Bogiem i ludźmi jest piękne – nie ma wątpliwości s. Wincenta.
Boży marketing
Siostra Auxiliana, sekretarz domu generalnego w Wieluniu, już w szkole średniej zaczęła rozmawiać z Panem Bogiem na temat swojej przyszłości. – Modliłam się, czy to ma być życie zakonne, czy małżeńskie albo samotne. Pewnej nocy przyśnił się mi obrazek, jakby dziecięcy rysunek. Były na nim siostry w czarnym stroju i napis z dużych liter – ANTONINKI. Działo się to w Bielsku-Białej. Miałam tam znajomą siostrę redemptorystkę. Zapytałam ją, czy wie coś o antoninkach. Przyniosła informator, w którym zobaczyłam je jak z mojego snu – opowiada.
Dla s. Barbary powołanie jest nadal tajemnicą. Zawsze od dzieciństwa czuła w sercu jakąś pustkę, a głos wewnętrzny mówił: Coś jeszcze. Angażowała się w życie kościelne, ale nadal słyszała: Coś jeszcze, to nie wszystko, to za mało. – Oglądając pewnego dnia zdjęcia rodzinne, zobaczyłam na nich zakonnice. Okazało się, że moja babcia miała dwie siostry, które zostały mniszkami. Pomyślałam, że to „coś jeszcze” może oznaczać życie zakonne. Wieczorem wpisałam w przeglądarkę internetową hasło: siostry zakonne i poprosiłam: Panie Jezu, do jakiego zakonu mam się udać? Wyświetliły się antoninki. Strój, jak to kobiecie, przypadł mi do gustu – śmieje się serdecznie i dodaje: – Miałam chłopaka, chciałam iść na studia. Na zakonnych rekolekcjach walczyłam o swoją przyszłość. Zdecydowałam, a mój chłopak? Został księdzem, bo też spojrzał w głąb siebie i odnalazł prawdziwe powołanie.
Artykuł pochodzi ze strony: Niedziela.pl
